ਅਰੁ = ਅਤੇ {ਨੋਟ: = ਲਫ਼ਜ਼ ‘ਅਰੁ’ ਸਦਾ ੁ ਅੰਤ ਹੈ, ਇਸ ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ‘ਅਤੇ’ ।
ਲਫ਼ਜ਼ ‘ਅਰਿ’ = ਿਅੰਤ ਹੈ, ਉਸ ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ‘ਵੈਰੀ’} ।
ਫੁਲੜਾ = ਸੋਹਣਾ ਜਿਹਾ ਫੁੱਲ ।
ਨਾਠੀਅੜੇ = ਪਰਾਹੁਣੇ ।
ਪਬਣਿ = ਪਾਣੀ ਦੇ ਕੰਢੇ ਉੱਗੀ ਹੋਈ ਚੌਪੱਤੀ ।
ਕੇਰੇ = ਦੇ ।
ਪਤ = ਪੱਤਰ (ਬਹੁ = ਵਚਨ) ।
ਢਲਿ ਢੁਲਿ = ਕੁਮਲਾ ਕੇ, ਸੁੱਕ ਕੇ ।
ਜੁੰਮਣਹਾਰ = {ਸਿੰਧੀ} ਤੁਰ ਜਾਣ ਵਾਲੇ, ਨਾਸਵੰਤ ।੧ ।
ਰੰਗ = ਆਤਮਕ ਆਨੰਦ ।
ਜਾ = ਜਦ ਤਕ ।
ਨਉਹੁਲਾ = ਨਵਾਂ, ਨਵੇਂ ਹੁਲਾਰੇ ਵਾਲਾ ।
ਥਕੇ = ਥੱਕੇ, ਰਹਿ ਗਏ ।
ਚੋਲਾ = ਸਰੀਰ ।੧।ਰਹਾਉ ।
ਰੰਗੁਲੇ = ਪਿਆਰੇ ।
ਜੀਰਾਣਿ = ਜੀਰਾਣ ਵਿਚ, ਕਬਰਿਸਤਾਨ ਵਿਚ ।
ਹੰਭੀ = ਹਉ ਭੀ, ਮੈਂ ਭੀ ।
ਵੰਝਾ = ਵੰਞਾ, ਜਾਵਾਂਗੀ ।
ਡੁਮਣੀ = ਦੁ = ਮਨੀ, ਦੁਚਿੱਤੀ ਹੋ ਕੇ ।
ਰੋਵਾ = ਰੋਵਾਂ, (ਹੁਣ) ਰੋਂਦੀ ਹਾਂ ।
ਝੀਣੀ = ਮੱਧਮ, ਧੀਮੀ ।
ਬਾਣਿ = ਆਵਾਜ਼, ਬਾਣੀ ।੨ ।
ਗੋਰੀਏ = ਹੇ ਸੁੰਦਰ ਜੀਵ = ਇਸਤ੍ਰੀ !
ਆਪਣ ਕੰਨੀ = ਆਪਣੇ ਕੰਨਾਂ ਨਾਲ, ਧਿਆਨ ਦੇ ਕੇ ।
ਸੋਇ = ਖ਼ਬਰ ।
ਲਗੀ ਆਵਹਿ = ਜ਼ਰੂਰ ਆਵੇਂਗੀ ।
ਪੇਈਆ = ਪੇਕਾ = ਘਰ, ਇਹ ਜਗਤ ।੩ ।
ਸੁਤੀ = ਗ਼ਾਫ਼ਲ ਬੇ = ਪਰਵਾਹ ਹੋ ਰਹੀ ।
ਪੇਈਐ = ਪੇਕੇ = ਘਰ ਵਿਚ ।
ਜਾਣ = ਸਮਝ ।
ਵਿਰਤੀ = ਵਿ = ਰਾਤ੍ਰੀ, ਰਾਤ ਦੇ ਉਲਟ, ਦਿਨ-ਦਿਹਾੜੇ ।
ਗੰਠੜੀ = ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਪੋਟਲੀ ।
ਬੰਨਿ = ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ, ਇਕੱਠੇ ਕਰ ਕੇ ।੪ ।