੧੩ = ‘ਘਰ’ ਤੇਰ੍ਹਵਾਂ ।
ਫੁਰਮਾਨੁ = ਹੁਕਮ ।
ਸਿਰੈ ਊਪਰਿ = ਸਿਰ ਉੱਤੇ ਹੀ, ਸਦਾ ਸਿਰ-ਮੱਥੇ ਤੇ ।
ਫਿਰਿ = ਫਿਰ ਕੇ, ਉਲਟ ਕੇ, ਉਸ ਦੇ ਉਲਟ ।
ਦਰੀਆ = (ਭਾਵ,) ਸੰਸਾਰ = ਸਮੁੰਦਰ ।
ਕਰੀਆ = ਮਲਾਹ ।
ਤੁਝੈ ਤੇ = ਤੈਥੋਂ ਹੀ ।
ਨਿਸਤਾਰ = ਪਾਰ = ਉਤਾਰਾ, ਸੰਸਾਰ-ਸਮੁੰਦਰ ਦੀਆਂ ਵਿਕਾਰ-ਲਹਿਰਾਂ ਤੋਂ ਬਚਾਅ ।੧ ।
ਬੰਦੇ = ਹੇ ਬੰਦੇ !
ਇਕਤੀਆਰ = ਇਖ਼ਤਿਆਰ ਕਰ, ਕਬੂਲ ਕਰ ।
ਧਰਉ = {ਵਿਆਕਰਣ ਅਨੁਸਾਰ ਇਹ ਲਫ਼ਜ਼ “ਹੁਕਮੀ ਭਵਿਖਤ” ੀਮਪੲਰੳਟਵਿੲ ਮੋੋਦ, ਅੰਨ ਪੁਰਖ, ਇਕ-ਵਚਨ ਹੈ; ਵੇਖੋ ‘ਗੁਰਬਾਣੀ ਵਿਆਕਰਣ’ ਦਾ ਅੰਕ “ਹੁਕਮੀ ਭਵਿਖਤ”} ਭਾਵੇਂ ਧਰੇ, ਬੇਸ਼ੱਕ ਧਰੇ ।
ਕਿ = ਜਾਂ ।
ਰੋਸੁ = ਗੁੱਸਾ ।੧।ਰਹਾਉ ।
ਆਧਾਰੁ = ਆਸਰਾ ।
ਜਈ ਹੈ = ਜੀਊ ਪੈਂਦਾ ਹੈ, ਖਿੜ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ।
ਨਾਰਿ = ਨਾਰ ਵਿਚ, ਪਾਣੀ ਵਿਚ {ਸੰ: ਆਪੋ ਨਾਰਾ ਹਤਿ ਪ੍ਰੋ#ਤਾ ।
    ਲਫ਼ਜ਼ “ਨਰਾਇਣ” ਸੰ: ਨਾਰਾਯਨ ਭੀ ਲਫ਼ਜ਼ ‘ਨਾਰ’ ਅਤੇ ‘ਅਯਨ’ ਤੋਂ ਬਣਿਆ ਹੈ; ਨਾਰ—ਜਲ; ਅਯਨ—ਘਰ; ਜਿਸ ਦਾ ਘਰ ਜਲ ਵਿਚ ਹੈ} ।
ਜੀਆਇ = ਜਿਵਾਲ, ਜ਼ਿੰਦਾ ਰੱਖ ।
ਭਾਵੈ = ਭਾਵੇਂ, ਚਾਹੇ ।ਨੋਟ:- “ਫੂਲੁ ਜਈ ਹੈ” ਦਾ ਇਕੱਠਾ ਅਰਥ “ਫੁੱਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ” ਗ਼ਲਤ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਲਫ਼ਜ਼ “ਫੂਲੁ” ਵਿਆਕਰਣ ਅਨੁਸਾਰ ‘ਨਾਂਵ’ (ਂੋੁਨ) ਹੈ, ਕਿ੍ਰਆ (ੜੲਰਬ) ਨਹੀਂ ।੨ ।