ਮਿਠਾ = ਗੰਨਾ ।
ਕਟਿ ਕੁਟਿ = ਕੱਟ ਕੁੱਟ ਕੇ (ਭਾਵ,) ਵੱਢਣ ਤੋਂ ਪਿਛੋਂ ਬਾਕੀ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰ ਕੇ, ਛਿੱਲ ਛਿੱਲ ਕੇ ।
ਪਾਇ = ਪਾ ਕੇ, ਰੱਸੀਆਂ ਪਾ ਕੇ ।
ਖੁੰਢਾ = ਵੇਲਣੇ ਦੀਆਂ ਲੱਠਾਂ ।
ਮਲ = ਮੱਲ, ਭਲਵਾਨ ।
ਰਸੁ ਕਸੁ = ਕੱਢੀ ਹੋਈ ਰਹੁ ।
ਟਟਰਿ = ਕੜਾਹੇ ਵਿਚ ।
ਸਮਾਲੀਐ = ਇਕੱਠਾ ਕਰ ਲਈਦਾ ਹੈ ।
ਮਿਠੈ = ਮਿੱਠੇ ਦੇ ਕਾਰਣ ।
ਪਤਰੀਐ = ਖ਼ੁਆਰ ਹੋਈਦਾ ਹੈ {ਸੰ: ਪ੍ਰ+ਤ੍ਰੀ, ਇਸ ਧਾਤੂ ਤੋਂ ‘ਪ੍ਰੇਰਣਾਰਥਕ ਕਿ੍ਰਆ’ ਦਾ ਰੂਪ ਹੈ ‘ਪ੍ਰਤਾਰੀਯ’ ਜਿਸ ਤੋਂ ਪੰਜਾਬੀ ਲਫ਼ਜ਼ ਹੈ ‘ਪਤਾਰਨਾ’ ।
    ਇਸ ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ‘ਖ਼ੁਆਰ ਕਰਨਾ, ਬਦਨਾਮ ਕਰਨਾ, ਧੋਖਾ ਦੇਣਾ ।‘ ਲਫ਼ਜ਼ ‘ਪਤਾਰੀਐ’ ‘ਕਿ੍ਰਆ ਹੈ ।
    ‘ਮਿਠੈ ਪਤਰੀਐ’ ਦਾ ਅਰਥ ‘ਮਿੱਠੇ ਪਤਰਾਂ ਵਾਲੇ ਨੂੰ’ ਗ਼ਲਤ ਹੈ, ਗੰਨੇ ਦੇ ਪਤਰਾਂ ਵਿਚ ਮਿਠਾਸ ਨਹੀਂ, ਮਿਠਾਸ ਤਾਂ ਗੰਨੇ ਵਿਚ ਹੈ, ਪੱਤਰ (ਛੋਈ) ਤਾਂ ਲਾਹ ਕੇ ਸੁੱਟ ਦੇਈਏ ਹਨ ।
    ਵੇਖੋ ‘ਕਉਨੁ ਕਉਨੁ ਨਹੀ ਪਤਰਿਆ’—ਬਿਲਾਵਲ ਮ: ੫ ।