ਕਰਮ = ਬਖਸ਼ਸ਼ ।
ਬਾਣੀ = ਬਨਾਵਟ ।
ਜੋਰੁ = ਬਲ, ਤਾਕਤ ।
ਹੋਰੁ = ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਕੋਈ ਦੂਜਾ ।
ਹੋਰੁ ਨ ਕੋਈ ਹੋਰੁ = ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਦੂਜਾ ਉੱਕਾ ਹੀ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੈ ।
ਜੋਧ = ਜੋਧੇ ।
ਮਹਾਬਲ = ਵੱਡੇ ਬਲ ਵਾਲੇ ।
ਸੂਰ = ਸੂਰਮੇ ।
ਤਿਨ ਮਹਿ = ਉਹਨਾਂ ਵਿਚ ।
ਰਾਮੁ = ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ ।
ਰਹਿਆ ਭਰਭੂਰ = ਨਕਾ-ਨਕ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਰੋਮ ਰੋਮ ਵਿਚ ਵੱਸ ਰਿਹਾ ਹੈ ।
ਸੀਤੋ ਸੀਤਾ = ਪੂਰਨ ਤੌਰ ’ਤੇ ਸੀਤਾ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਪਰੋਤਾ ਹੋਇਆ ਹੈ ।
(ਨੋਟ: = ਇਕੋ ਹੀ ਸ਼ਬਦ ‘ਸੀਤਾ’ ਦੂਜੀ ਵਾਰੀ ਵਰਤਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ।
    ਇਸੇ ਤ੍ਰਹਾਂ ਇਸ ਖਿ਼ਆਲ ’ਤੇ ਖ਼ਾਸ ਵਧੀਕ ਜ਼ੋਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ।
    ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਹੀ ਵਾਕੰਸ਼ ਹੋਰ ਭੀ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ-(੧) ਨਾਨਕ ਅੰਤੁ ਨ ਅੰਤੁ ।
    (ਪਉੜੀ ੩੫
    (੨) ਤਿਥੈ ਹੋਰੁ ਨ ਕੋਈ ਹੋਰੁ ।
    (ਪਉੜੀ ੩੭
    (੩) ਜੇ ਕੋ ਕਥੈ ਤ ਅੰਤ ਨ ਅੰਤ ।
(ਪਉੜੀ ੩੭ ਮਹਿਮਾ = (ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ ਦੀ) ਸਿਫਤਿ-ਸਾਲਾਹ, ਵਡਿਾਆਈ ।
ਮਾਹਿ = ਵਿਚ ।
ਤਾ ਕੇ = ਉਹਨਾਂ ਮਨੁੱਖਾਂ ਦੇ ।
ਰੂਪ = ਸੁੰਦਰ ਸਰੂਪ ।
ਨ ਕਥਨੇ ਜਾਹਿ = ਕਥੇ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦੇ ।
ਓਹਿ = ਉਹ ਬੰਦੇ ।
ਨਾ ਮਰਹਿ = ਆਤਮਕ ਮੌਤ ਮਰਦੇ ਨਹੀਂ ਹਨ ।
ਨ ਠਾਗੇ ਜਾਹਿ = ਠੱਗੇ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦੇ (ਮਾਇਆ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਠੱਗ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ ।
ਵਸਹਿ = ਵੱਸਦੇ ਹਨ ।
ਲੋਅ = ਲੋਕ, ਭਵਣ ।
ਕੇ ਲੋਅ = ਕਈ ਭਵਣਾਂ ਦੇ ।
    (ਵੇਖੋ ਪਉੜੀ ੩੪ ਵਿਚ ‘ਕੇ ਰੰਗ’) ।
ਕਰਹਿ ਅਨੰਦ = ਅਨੰਦ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਸਦਾ ਖਿੜੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ।
ਸਚਾ ਸੋਇ = ਉਹ ਸੱਚਾ ਹਰੀ ।
ਮਨਿ = (ਉਹਨਾਂ ਦੇ ) ਮਨ ਵਿਚ ਹੈ ।
ਸਚਿ = ਸੱਚ ਵਿਚ ।
ਸਚਿ ਖੰਡਿ = ਸਚ ਖੰਡ ਵਿਚ ।
ਕਰਿ ਕਰਿ = ਸਿ੍ਹਸ਼ਟੀ ਰਚ ਕੇ ।
ਨਦਰਿ ਨਿਹਾਲ = ਨਿਹਾਲ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਨਜ਼ਰ ਨਾਲ ।
ਵੇਖੈ = ਵੇਖਦਾ ਹੈ ਸੰਭਾਲ ਕਰਦਾ ਹੈ ।
ਵਰਭੰਡ = ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ।
ਕੋ = ਕੋਈ ਮਨੁੱਖ ।
ਕਥੈ = ਦੱਸਣ ਲੱਗੇ, ਬਿਆਨ ਕਰੇ ।
ਤ ਅੰਤ ਨ ਅੰਤ = ਇਹਨਾਂ ਖੰਡਾਂ ਮੰਡਲਾਂ ਤੇ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡਾਂ ਦੇ ਅੰਤ ਨਹੀਂ ਪੈ ਸਕਦੇ ।
ਲੋਅ ਲੋਅ = ਕਈ ਲੋਕ, ਕਈ ਭਵਨ ।
ਵਿਗਸੈ = ਵਿਗਸਦਾ ਹੈ, ਖ਼ੁਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ।
ਕਰਿ ਵੀਚਾਰੁ = ਵੀਚਾਰ ਕਰ ਕੇ ।
ਕਥਨਾ = ਕਥਨ ਕਰਨਾ, ਬਿਆਨ ਕਰਨਾ ।
ਸਾਰੁ = ਇਸ ਸ਼ਬਦ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਲਈ ਵੰਨਗੀ-ਮਾਤਰ ਹੇਠ-ਲਿਖੇ ਪ੍ਰਮਾਣ ਦਿੱਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ:-(੧) ਪਹਿਰਾ ਅਗਨਿ ਹਿਵੈ ਘਰ ਬਾਧਾ ਭੋਜਨ ਸਾਰੁ ਕਰਾਈ ।੧ ।
    (ਪਉੜੀ ੧੯, ਮਾਝ ਕੀ ਵਾਰ
    (੨) ਤੂੰ ਸਾਗਰੋ ਰਤਨਾਗਰੋ ਹਉ ਸਾਰ ਨ ਜਾਣਾ ਤੇਰੀ ਰਾਮ ।
    (ਸੂਹੀ ਛੰਤ ਮਹਲਾ ੫
    (੩) ਲਾਹਾ ਭਗਤਿ ਸੁ ਸਾਰੁ ਗੁਰਮੁਖਿ ਪਾਇਐ ।
    (ਮਾਝ ਕੀ ਵਾਰ, ਪਉੜੀ ੧੫
    (੪) ਧਨੁ ਵਡਭਾਗੀ ਨਾਨਕਾ, ਜਿਨ ਗੁਰਮੁਖਿ ਹਰਿ ਰਸੁ ਸਾਰਿ ।੧ ।
    (ਕਾਨੜੇ ਕੀ ਵਾਰ ਇਹਨਾਂ ਉਪਰ-ਲਿਖੇ ਪ੍ਰਮਾਣਾਂ ਦਾ ਸਿੱਟਾ ਇਉਂ ਹੈ:-
    (੧) ‘ਸਾਰ’ ‘ਨਾਂਵ’ ਹੈ, ਪੁਲਿੰਗ ਤੇ ਇਸਤ੍ਰੀ-ਲਿੰਗ ।
    ‘ਸਾਰੁ’ ਪੁਲਿੰਗ ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ‘ਲੋਹਾ’ ਜਾਂ ‘ਤੱਤ’ ।
‘ਸਾਰ’ ਇਸਤ੍ਰੀ = ਲਿੰਗ ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ‘ਸੁਰਤਿ, ਖ਼ਬਰ’ ।
    ਜਿਵੇਂ ਪ੍ਰਮਾਣ ਨੰ:
    (੧) ਅਤੇ
    (੨) ।
    (੨)‘ਸਾਰ’ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਣ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਪ੍ਰਮਾਣ ਨੰ:
    (੩) ਵਿਚ ਹੈ ।
    ਇਸ ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ‘ਸ੍ਰੇਸ਼ਟ’ ।
    (੩)‘ਸਾਰਿ’ ਕਿ੍ਰਆ ਹੈ ,ਜਿਸ ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ‘ਖ਼ਬਰ ਲੈਣੀ’, ‘ਚੇਤੇ ਕਰਨਾ’ ਜਿਵੇਂ ਪ੍ਰਮਾਣ
    (੪) ।
ਸਾਰੁ = ਲੋਹਾ ।
ਕਰੜਾ ਸਾਰੁ = ਕਰੜਾ ਜਿਵੇਂ ਲੋਹਾ ਹੈ ।